१९७९ साली आम्ही “टेरेस थियेटर” चा पहिला प्रयोग केला. त्याकाळी उपनगरात नाट्यगृहे नव्हती. मराठी प्रेक्षक क्वचितच दादरला रवींद्र नाट्यमंदिर अथवा शिवाजी मंदिरला जात असतं. उपनगरातील प्रेक्षकांना नाटक पहाण्याचा आनंद कसा मिळवून देता येईल? याचा विचार “प्रयोग मालाड” ने केला आणि जन्माला आलं “टेरेस थियेटर”. प्रेक्षक नाट्यगृहाकडे जाऊ शकत नसतील तर नाट्यगृह प्रेक्षकांकडे न्यायचं. सोसायटीच्या गच्चीवर दोन हॅलोजन लाईट लावून कोणत्याही तांत्रिक गोष्टींशिवाय दोन एकांकिकांचा कार्यक्रम पूर्णपणे विनामुल्य करायचा असं ठरलं. वेगवेगळ्या हौसिंग सोसायटीच्या कमिटीशी संपर्क करायचा. त्यांना “टेरेस थियेटर” ची संकल्पना समजावून सांगायची. स्वत:च जाहिरात करायची. सोसायटीतील सभासदांना निमंत्रण द्यायचं आणि टेरेसवर दोन एकांकिका सादर करायच्या. प्रेक्षकांकडून तुफान प्रतिसाद मिळू…
